Wat een paginatitel! Tja, anders kon ik het niet verwoorden.
Het is dagelijkse realiteit dat als je thuis komt van bij klanten, of in de kliniek thuis, je als vakman stelselmatig de tranen uit je ogen moet wrijven.
Met de brandende vraag in je hoofd: in godsnaam, WAAROM?
JA HOOR GAAN WE WEER!
Ik hoor het je al denken: weer zo´n smid die alles en iedereen moet afbreken om zich beter te voelen dan de rest. Maar helaas is niks minder waar, immers van elkaar leren hebben we allemaal wat aan en we zullen het met z’n allen moeten doen, toch?
Als we het dan toch met z’n allen moeten doen, waarom lijkt het dan wel alsof iedereen de weg kwijt is als het om de ondervoet van een paard gaat? Uiteraard voel ik nu al de hete adem van voor- en tegenstanders van natuurlijk en hoefijzer liefhebbers. Dus voor het internet in mijn gezicht ontploft zal ik het proberen voorzichtiger aan te pakken.
Laat ik eerst snel beginnen met een klein voorbeeld, zodat je kan voelen wat er gaande is.
Moeder en dochter staan op kerstavond in de keuken en zijn gehaktbrood aan het maken,
voordat moeder het in de oven schuift snijdt ze het middendoor en schuift ze het in 2 grote schalen de oven in. Dochterlief vraagt: Ma, waarom snij je dat in twee?
Moeder antwoordt: dat moet je aan oma vragen, die deed dat ook zo. Waarop de kleindochter zich tot Oma richt en dezelfde vraag stelt. Oh, zegt Oma, ik had niet zo’n grote ovenschaal waar dat in paste. Een voorbeeld van hoe gewoontes overgenomen worden zonder erbij na te denken.
De discrepantie van het probleem wat ik probeer aan te halen is dat vrijwel iedereen een mening schreeuwt, maar geen enkele onderbouwing kan geven, nergens wetenschappelijk onderzoek naar gedaan heeft of de feiten gecheckt heeft. Daarentegen wordt er op jaarbasis voor miljoenen gespendeerd en tal van paarden opgeofferd voor wetenschappelijk onderzoek zonder dat er vrijwel iemand iets mee doet! Ik zie scholen, verenigingen, en universiteiten werken met sterk verouderde theorie onderbouwd met meningen die kant noch wal raken. Ik zie modetrends in hoefsmederij voorbij komen als aluminium, koper, hoofmapping, … terwijl de grootste paardenziekte lange tenen en lage hielen is, en hoefkatrolaandoeningen inmiddels in de race zijn om doodsoorzaak nummer één te worden bij paarden en zo koliek van de eerste plaats dreigt te stoten.
Dit dieptepunt in de evolutie van het paard is allerminst de schuld van de huidige techniek. Fabrikanten ontwikkelen continu nieuwe mogelijkheden waardoor we ondertussen via computersystemen iedere milliseconde van de beweging van een paard in 3D kunnen weergeven, of dat je in geval van nood nog alles bij elkaar kan plakken. Maar blijkbaar zijn we met z’n allen vergeten wat het verschil is tussen de functie van het voorbeen of achterbeen of dat de gehele locomotie van een paard is gebaseerd op vluchtgedrag. Het paard wordt niet langer als individu bekeken vanuit anatomisch en evolutionair standpunt maar als een object waar we onze eigen opvattingen schaamteloos op moeten kunnen toepassen ongeacht of deze aansluiten bij de anatomie of biomechanica en wel of niet bewezen.
In het land der blinden is de eenoog koning, binnenkort vervolgd met wetenschappelijke artikelen die aansluiten op de dagelijkse problematiek.
Mooi verwoord!